Loðnuveiðum lokið?

Það er ótrúlegt hvað margir virðast halda að loðnana sé einhver ótæmandi auðlind, sem engin leið sé að ofveiða, hvað sem leitartæknin og veiðarfærin verða fullkomin. Alltaf vilja menn meina að ,,auðvitað sé nóg til"  hún sé bara einhversstaðar þar sem hún finnist ekki vegna breytts göngumynsturs, sem stafar af hlýnunar sjávar. O.s.frv.  Algengt er að heyra þá skoðun að það sé allt í lagi að veiða hana nánast upp, þar sem hún drepist hvort sem er eftir hrygningu.  Allt sem drepst eftir hrygningu hverfur ekki út út lífríkinu og sú sem er veidd  hrygnir ekki.  Ungloðnan sem er hér að veltast við landið, áður en hún fer norður í höf er matarkista fyrir fiska og fugla.  Það er engin tilviljun að menn eru farnir að óttast hvað lunda og öðrum sjófugli fækkar við landið. Það á sér líka lengri aðdraganda en margir vilja viðurkenna.  Þar kemur til sama sjónarmiðið og með loðnuna.  Menn yppta öxlum og vilja ekki viðurkenna vandann fyrr en allt er komið í óefni. Þetta virðist vera eitthvað í íslendingseðlinu. Er það kæruleysi?  Þrjóska, sem lýsir sér í því að viðurkenna aldrei neitt fyrr en allt er komið í óefni? Eða í versta falli, heimska?  Það væri örugglega annað og betra ástand í hafinu ef menn hefðu haft skynsemi til að hætta þessari rányrkju á loðnunni fyrir löngu síðan. Þá hefði örugglega ekki þurft að skera niður þorskveiðina núna og líklega ræki minna af hungurdauðum sjófugli, sandsílið og rækjan væru ekki horfin og Vestmannaeyingar gætu veitt, reykt og snætt sinn lunda án þess að hafa samviskubit af því að ofveiða stofninn.